روزگار غربت اسلام

« روزگار غربت اسلام »

فضل الله صلواتی

یکی از دانشمندان می­گوید اگر کارفرمائی سیلی بر گوش کارگری بزند، سپس از او عذرخواهی کند و پاداشی بدهد، به ظاهر کارگر راضی و غائله ختم شده است، ولی یک جامعه­شناس در آن سیلی، انقلابی بزرگ علیه سرمایه­داری را می­بیند، چگونه یک اتفاق ساده ممکن است حوادثی بزرگ به دنبال داشته باشد و یا یک سخن و یا یک عبارت از مسؤولی چه مشکلاتی را پیش می­آورد؟

خبر خیلی ساده بود که در یکی از بوستان ها، خانمی حجاب مناسبی نداشته و فردی با لباس روحانی با بیان صمیمانه، نه با خشونت، تذکری داده و اعتراضی کرده که آن خانم عمامۀ او را بر زمین زده و لگدکوب کرده، این عمل چه مفهومی دارد؟ بر فرض که خانم دستگیر و محاکمه و به زندان افتد یا آن خانمی که روسری خود را سر چوب کرده بود، وقتی آنها به زندان افتادند و محکوم شدند، همۀ مشکلات حل می­شود؟ تمام زنان کشور حجابشان را حفظ می­کنند و احترام روحانیت باز می­گردد؟ رضایت عمومی از حکومت و نظام ایجاد می­گردد و یا هنگامی که با ضرب و جرح، کشاورزان اصفهانی را متفرق می­کنند که سالهاست از حق آبه خود محروم شده­اند و تکلیف کشاورزی و وضعیت کار و مزارع خود را نمی دانند و دچار فقر مطلق شده اند! اوضاع آرام شد؟ آیا معلمان به خواسته­های خود رسیده و مشکل دریافتی بازنشستگان ترمیم می­گردد؟ با ضرب و زور و گلوله­های پلاستیکی و یا جنگی مشکل بیکاری و بی خانمانی و تورم و گرانی حل نمی شود که بزنند و بکوبند، مگر با سرنیزه می­توان به قدرت ادامه داد؟ اگر چنین بود شوروی­ها هنوز مسلط بودند و صدام هنوز رئیس علی­الاطلاق عراق بود و...

از محمد رسول الله(ص) پیامبر اسلام حدیثی نقل می شود که: «إنّ الإسلامَ بَدأ غَرِیبا و سَیعُودُ غَریبا کما بَدأ ، فَطُوبى للغُرَباءِ» (اسلام غریبانه آغاز شد و بزودى، همچون ابتداى خود، غریب خواهد شد؛ پس خوشا به حال غریبان)

چرا اسلام غریب نباشد؟ هر کس داعیه ای دارد و اسلامی را برای خود تفسیر و تأویل می­کند و مسلمانی تازه­ای اختراع می­نماید! از ابتدا فرقه­ها و جناح­ها و دار و دسته­ها پیدا شدند و چه شاخ و برگها که بر آن افزوده شد، ‌نه هفتاد و دو فرقه، بلکه هزاران فرقه، از هنگامی که حدیث غدیر فراموش شد، فرقه­گریها آغاز گردید،‌ افسانه سرائیها شروع شد، هر کس برای رونق بازار خود دکان جدیدی باز کرد و همه خود را صاحب حق می­دانستند، وحق، مظلوم بود و خدا، قربانی می­شد،‌ مگر توحید یکی شدن نیست؟ و عالمان هر دسته از آن روز تا امروز آمدند و یکی بودن و وحدت را هزار پاره کردند، اکنون نیز در هر جائی و در هر منطقه­ای برای خود اسلامی ساخته­اند، در میان سنیان و شیعیان، اسلام طالبانی و اسلام داعشی، اسلام اخوان المسلمینی و اسلام بوکوحرام، اسلام زیدی و حوثی و وهابی و تندرو و کندرو،‌ ولایتی و ضد ولایتی، با حاکمیت دینی و بدون حاکمیت، لعنتی و بدون لعنتی، خشونت­گرا و معتدل، صوفی و ضد صوفی، ‌فلسفه­گرا و ضد فلسفه، اخباری و اصولی، برخی فقط به قرآن ایمان دارند و برخی فقط به روایت و حدیث و روایات را ملاک عمل قرار می­دهند.

به حکیم نظامی منسوب است که در بیان خطاب شعر به پیامبر اکرم^(ص) می­گوید:

دین تو را در پی آرایشنــد                                 در پی آرایش و پیرایشند

بسکه ببسستند بر آن برگ وساز                        گر تو ببینی نشناسیش باز

هزار و چهارصد سال است که عالمان و مصلحان و اندیشمندان اسلامی کاری از پیش نبرده­اند، تلاشهاشان به جائی نرسیده اگر منشور سازمان ملل و اعلامیه حقوق بشر توانسته تا حدی بین بعضی کشورها یک نوع هماهنگی و همبستگی ایجاد کند ولی کاری برای وحدت ادیان و مسلک­ها و عقاید ایجاد نگردیده است و همیشه بهانه در اختیار دشمنان هست، در سازمان ملل با این عرض و طول نمی­شود در حاشیه آزادی بیان و قلم، اهانت به انبیاء و اولیاء را که باعث رنجش مسلمانان، یهودیان و مسیحیان می­گردد، ممنوع کنند، مگر در سایه آزادی، کسی اجازه دارد با جسارتی، ‌خلقی را بیازارد و فاجعه­ای به بار آورد؟ و ارباب ادیان نتوانسته­اند به سازمان ملل تفهیم کنند که آزردن خلق ورای حقوق بشر است و حقوق بشر برای آرامش و زندگی مسالمت آمیز است.

هر کسی با هر مقدار معلومات می تواند نقد آثار وابسته به ادیان را بنماید،‌ تفسیرها و تحلیل­های مربوط به ادیان را مورد بحث و بررسی قرار دهد، ولی اینکه به مقدسات هر دینی توهین کنند، این شایسته نیست و هیچ عقل و خردی آن را نمی پذیرد.

ما نیز، کاش دین و مذهب را وسیلة اجرای مقاصد و اهداف سیاسی و اقتصادی و جناحی خود قرار نمی­دادیم، شکست­ها، عدم موفقیت­ها عقب ماندگی­ها را به حساب اسلام نمی­گذاشتیم، «هر عیب که هست از مسلمانی ما است» چرا باید در جامعه، دین گریزی باشد؟ و با خشونت دین ستیزی عملی گردد؟ چرا باید روحانیت که هماره سمبل ایمان و تقوی و از خودگذشتگی بود، مورد اهانت قرار گیرد؟ چرا جمعی از ناآگاهان، حکومت دینی را علت بیکاری،‌ فقر،‌گرانی و تورّم بدانند؟ آیا مدیران کشور به وظایف خود آشنا نبودند؟ آیا رسانه­ها نتوانستند در مسیر آگاهی مردم قدم بردارند؟ آیا واعظان و عالمان غیرحکومتی کوتاهی کردند؟ آیا مراکز تعلیم و تربیت،‌ مدارس، دانشگاه­ها، نهادها و شوراهای مربوط به فرهنگ و حوزه آموزش و پرورش، غرق در قرطاس بازی، مشغول نشستن و گفتن و شعار دادن شدند و کاری از پیش نرفت، آیا وابستگان به فرهنگ و ارشاد اسلامی، کارنامه­های چهل و چندساله خود را ارائه داده­اند و خدمات خود را در رابطه با اعتلای فرهنگ ایرانی – اسلامی تبیین و عملی کرده­اند؟ که در نتیجه، فقر، فساد و بی­عدالتی، دزدی، رشوه، اعتیاد، طلاق، فحشا و... کاهش یافته!؟ با دستور و بخشنامه و خشونت که کاری انجام نمی­شود، در بسیاری موارد «اِنعکس علی ضدّه» بدتر می­شود.

اصل وجود «الله» و خالق جهان، اگر چه مورد انکار برخی قرار گرفته است ولی وقتی بشر به فطرت خود رجوع کند، در آن جای اظهار شک و تردید نمی‏بیند و آن را یکی از بدیهیاتی می‏شناسد که هر کس که پاکی فطرتش محفوظ مانده باشد بر آن گواهی می‏دهد، که این از مسائل دشوار و پیچیده و فکری و عمیق الهیات نیست و اگر نبود که شدت ظهور شی‏ء موجب خفا و قرب در آخرین درجه مانع رؤیت است شاید از الحاد اثری نبود. ولی شدت ظهور ذات الهی، موجب خفای آن شده است که «الشی‏ء اذا جاوز حده انعکس علی ضده»

ما با انقلابمان قصد داشتیم، مردم جهان را متوجه عدالت و ایمان و تقوای اسلامی نمائیم، عدالت علی^(ع) را سرلوحة برنامه­هایمان قرار دهیم، از علی گفتیم ولی در مسیر زبیریان حرکت کردیم، آیا کسی ریشه­یابی و عارضه­یابی کرده که چرا مشارکت­های اجتماعی و آراء مردم در ایران روز به روز و مرحله به مرحله کمتر می­شود؟ و چرا نارضایتی­ها فراوان گشته؟ چرا کاردها به استخوان رسیده؟ چرا برخی تا بر سر قدرت هستند، حامی و طرفدارند و چون بازنشسته و یا برکنار شدند، لب به انتقاد می­گشایند؟ چرا باید به اعتراض­ها با خشونت و گلوله پاسخ داده شود؟ کشاورزان متدین اصفهانی که با خانواده­هاشان صدها هزار می­شوند، در برابر اعتراض سهم آب غصب شده­شان با خشونت به آنها پاسخ داده شود؟ و پیوسته وعده­های واهی و بایدها، که باید چنین و چنان شود!؟ مگر با گفتن بایدها و سفرها، مشکلات 85 میلیون جامعة ایرانی حل می­شود؟‌ هر روز گرانی پشت گرانی، نداری و بیکاری،‌ در گزارش رسمی تابستان سال جاری وزارت رفاه اعلام کرد: «از هر ۳ ایرانی یکی زیر خط فقر است!»

چرا ازدواج­ها به حداقل رسیده و موالید بسیار کم شده! تحریمها باعث ناتوانی در خرید خانه و جهیزیه و خودرو و دیگر وسائل زندگی شده؟ تکلیف دختران و پسران جوان را در این جامعه چه کسی باید مشخص کند؟ نه شغل، نه زندگی، نه ازدواج، نه امید به آینده، نه نشاط و نه شادی، نه راهی برای زنده ماندن و پیوسته دشمن تراشی و مخالف خوانی و بر طبل تورم و گرانی کوبیدن و مردم را به یأس و ناامیدی دچار کردن، هر سال چه تعداد از نخبگان از کشور می روند، در این دوسال چه تعداد پزشک به خاطر شرایط موجود از کشور رفته اند؟ و نمایندگان و رؤسائی از تصمیم گیران پشت سر شورای نگهبان تعیین می کنند که چه کسانی باید نماینده و یا وزیر و وکیل شوند و چه کس صلاحیت رئیس جمهوری دارد و صلاحیتش تأیید شود!؟ کار به جائی برسد که مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی که از استوانه­های انقلاب بود و سیاستمدار دلسوز و صاحب­نظر برای ریاست جمهوری ردّصلاحیت شود! زیرا که از او کاری ساخته و امکان موفقیت داشت.

آنکه دائم هوس سوختن ما می کرد                               کاش می آمدو از دور تماشا می­کرد

خدایش بیامرزد،‌ مرحوم شهید بهشتی می­گفت: ما می­خواهیم لیاقت­ها را حاکم کنیم، کارها را به دست اهل علم و تجربه بسپاریم، ‌کاش سر از خاک تیره بیرون می­آورد و به روزگار تیرة ما می­گریست که نتوانسته ایم حداقل ارزاق ملت پرسابقه ایران قدرتمند را تأمین کنیم و بر آن سریم که فریادها را در سینه ها خفه کنیم که معلمان، ‌بازنشستگان معترض و کارگران،‌ چند ماه حقوق ناگرفته فریادی نزنند و اعتراضی نکنند که مبادا تضعیف نظام شود،‌ کدام اقشار مردم را راضی نگاه داشته­ایم، (غیر از بخشی از نظامیان!)

تضعیف نظام جلوگیری از آزادی­ها و اعتراض مردم است و معترضان را به زندانهای طولانی محکوم کردن و بر آمار زندانیان افزودن و هر آزادی­خواه و دگراندیش و عقیده­مندی را به سیاهچال انداختن و داروی نظافت در اختیار زندانی گذاشتن! و بکتاش آبتین زندانی سیاسی بیمار رنجور و مشرف به مرگ را با دست و پای زنجیر بسته بر تخت انداخته اند تا زودتر بمیرد و روشنفکری وروشن بینی تباه شود و شاعری و نویسندگی و آگاهی فقط در جهت حاکمیت باشد! یا روحانی مجید جعفری تبار روحانی مظلوم که هشت سال است بدون مرخصی و ارتباط در زندان می­پوسد، تا روزی خبر مرگش را اعلام کنند!  و آیا اینها غربت اسلام و مسلمانی نیست؟ آیا انزوای ایران سربلند نیست؟ آیا کشتن روحیه جوانان نیست که نخبگان و فرهیختگانشان جذب دیگر کشورها شوند و سرمایه­های ملی ما مورد بهره برداری و استفادة قدرناشناسان قرار گیرند؟ و ما محروم و مظلوم و عقب مانده بمانیم؟!

با کدامین سرمایه انسانی آینده کشور را می­سازیم!؟ آیا فرمایش پیامبر(ص) مصداق پیدا نمی­کند که: «بدأ الاسلام غریبا و سیعود غریبا» هنگام بیان این حدیث شریف،‌ جمعی از حاضران از پیامبر سؤال می­کنند: این غریبان چه کسانی هستند؟ «قال الذین یصلحون اذا فَسَدالناس» آن وقتی که جامعه رو به فساد می­رود و به انحراف می­افتد، ‌صالح باقی می­مانند و جذب حرکت عمومی باطل نمی­شوند و آنها محورهائی هستند که مردمان آنان را حجت و الگو قرار می­دهند و متوجه می­شوند که در دنیای پرآشوب و غرقه در فساد،‌ افرادی هستند که با ایمان قوی ایستادگی می­کنند و خلق را به مقاومت وامیدارند. که اینان غریبان آن جامعه هستند و عبارت «طوبا للغرباء» خوش به حال غریبان منظور اینان است که در برابر ظلم و ستم و بی­عدالتی ایستادگی کنند، ‌آنها ستونهائی هستند که سقف­های فرسوده جامعه را بر دوش آنها می­توان از نو بنا کرد، ‌باشد که جامعه رو به اصلاح رود. ‌مؤمنان از تنهائی، وحشت نمی­کنند و از کمی یاران و بی عنایتی حاکمان ترسی ندارند، حق می­گویند و به حق عمل می­کنند. «تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال»   والسلام – دیماه 1400