رأفت اسلامی، در عاشورای حسینی!؟

« رأفت اسلامی در عاشورای حسینی!؟»

«عاشورا» پیام‌آور آزادگی و آزادمردی، انصاف و عدالت برای همۀ مردم جهان است. ایرانیان پس از 14قرن با برداشت از «تشیّع علوی» و «نهضت حسینی»، انقلاب اسلامی خود را به پیروزی رساندند و به دوران دیکتاتوری و استبداد پایان بخشیدند.

هدف انقلابیون و امید مبارزان در آن بود که پس از پیروزی نهضت، بیعدالتی، فقر، جهل و فساد، نباشد، انحراف و دروغ و خیانت ورافتد، بساط دزدی و رشوه‌خواری و ریا و خودخواهی و خودپرستی از جامعۀ ایران برچیده شود، آرزو داشتیم که مدینۀ فاضله تشکیل دهیم، گرگ‌ها را عادت دهیم که با بره‌ها از یک آبشخور، آب بیاشامند، کسی آب را گِل نکند.

به پیروی از امام علی(ع) و فرزندانش، در سایه حاکمیّت اسلامی، در همه جا عدالت و آزادی و دموکراسی و رفاه، برادری و برابری ایجاد نمائیم، به کسی بد نگوئیم، اهانت و لعن و تقاضای مرگ برای کسی نداشته باشیم، درهای زندان‌های سیاسی و عقیدتی را ببندیم، محدودیت و حصر و حَبس و اختناق را تعطیل کنیم، تفتیش عقاید و تجسس و بررسی از زندگی شخصی افراد را رها سازیم، ترس از ساواک و مأموران خُفیه را به اعتماد و اطمینان تبدیل نماییم، به مردم مژده میدادیم که زندانهای مخوف شاهی و شکنجه گاههای ساواک جهنمی شاه را به موزه های عبرت و مکانهای سازندگی و مدرسه و دانشگاه تبدیل نمائیم.

ما پیروان حسین (ع)، شعار حسینی: «لِطَلَبِ الاِْصْلاحِ فى أُمَّه جَدّى» برای اصلاح جامعه از هر انحرافی، سر میدادیم و حرکت میکردیم، باشد که همۀ خطاها را اصلاح کنیم، فقر و فساد و اعتیاد را، به دوستی و سلامت جامعه برگردانیم.

تا کجا موفق بوده ایم؟ اهداف عالی خود را تا چه اندازه عملی کردیم؟ آیا دوست داریم آیندگان در کتابهاشان، ضمن بیان عدم موفقیتهای ما بنویسند: آنها زندانی سیاسی و عقیدتی داشتند، پایه گذاران و یاران امام خمینی را بدون دادگاه و تفهیم هر گونه اتهامی، سالها در حصر و زندان قرار دادند؟ زندانیان سیاسی را به جرم دگراندیشی از همۀ مزایای زندگی محروم کردند، خانواده ها را پریشان و جامعه ی ایرانی را سرافکنده نمودند، بهانه به دست خارجیان دادند که مدعیان حکومت اسلامی، رعایت حقوق بشر را نکردند.

مکتب ما، سنت ما، مبنا و اصل حقوق بشر است، قرآن ما، کتاب زندگی و عدالت و آزادی است، چرا ما باید مورد طعن و ایراد حقوق بشریهای سازمان ملل قرار گیریم؟ فطرت بشریت از ما سؤال میکند که: آن ایمان و عدالت و آزادگی که وعده میدادید در کجا است؟ رأفت اسلامی «یوْمُ الْمَلْحَمَهِ» بود یا «یوْمُ الْمَرْحَمَه»؟ لطف و مرحمتی را که شامل حال مردم کردید باید بنمایانید، مصداقهای آن را نشان دهید......

آیا زندانهایمان خالی شد؟ آیا مردم ایران از عملکردها راضی هستند؟ آیا فشارهای مالیاتی را برداشتیم؟ آیا سود وامها را تقلیل دادیم؟ آیا در بیمه و طلبهای دولتی، تسهیلاتی ایجاد نمودیم؟ آیا فساد و فحشا را برانداختیم؟ آیا از اختلاسها و دزدیها کاستیم؟ آیا فقر و گرانی و بیکاری را کنترل کردیم؟ و آیا سیستم اداری و قضائی ما سالم شد؟ و...

و آیا نمیشود در ایام عاشورای حسینی، به خاطر آن امام هُمام که همه چیز خود را در راه خدا فدا کرد، با نهایت صمیمیت از پیشگاه مقام معظم رهبری، مقام منیع ریاست جمهوری، نمایندگان معزز مجلس شورای اسلامی، قوۀ محترم قضائیه، شوراهای تأمین، گروههای اطلاعاتی، و... درخواست کنیم که دیگر پس از نزدیک چهل سال که از انقلاب میگذرد، درهای زندانها را باز کنند و زندانیان سیاسی، امنیتی و عقیدتی را رها سازند، حصرها را بشکنند، مرغان پربسته را از قفس آزاد نمایند، باشد که تنفسی شود. رحمت و عطوفت محمد رسول الله(ص) را شامل حال همه گردانند، پرچم سپید صلح را برای تاریخ برافرازند، نقطۀ روشن دیگری در لوح ایران بنمایانند که همه مردم آزادند و «انتم الطلقاء»

زندان و بازجوئی و چشم بسته رو به دیوار، تمام شود، اهانت به امثال من که تمام عمر و جوانی و زندگی را روی انقلاب گذاشتم، پسر جوانی که از فرزندان من کوچکتر و بی اطلاع بود، به خود اجازۀ بازجویی دهد، که چرا در گذشته های دور با آیت‌الله‌طالقانی و مهندس‌بازرگان دوست بوده‌ای!؟ «الله اکبر»

بدانسان که گروهبان‌های ساواکی دوران شاه، بازجویی می‌کردند که: چرا امام خمینی و آیت‌الله منتظری را دوست میداری؟ و آنها را در مسیر مبارزه همراهی می‌کنی!؟

اکنون که گَرد پیری بر سر و رویم نشسته و نیروهای جسمانی به ضعف تبدیل شده، جز از پیشگاه حق اجری نخواسته و از کسی پاداشی نگرفته ام و برای کسانم رانتی نپذیرفته ام، درخواست من، آزادی همۀ زندانیان سیاسی و امنیتی و حصریان در بند است.

چه بسیار دلسوزان نظام مقدس اسلامی، برخی از مراجع و بزرگان خواستند که حصر برداشته شود؟ چه شعارهای انتخاباتی که در راستای رفع حصر داده شد، چرا از طرح آشتی ملی استاد سید محمد خاتمی، بی تفاوت گذشتیم؟

از همه‌ی مسئولان، از همه‌ی قاضیان، از همۀ کائنات، از خدای حاکم بر جهان هستی، می‌خواهم که در این شرایط بحرانی کشور که آمریکا و اذنابش و اسرائیل علیه ایران توطئه چینی می کنند ، دیگر زندان بس است، حصر در شأن نظام اسلامی نیست، هزینه حصر را از دوش نظام بردارند و آب به آسیای دشمن ریختن کافی است، مهندس میرحسین موسوی نخست وزیر امین و مورد اعتماد زمان امام و همسرش سرکار خانم رهنورد و حجت‌الاسلام مهدی کروبی، مبارز و زندانی قبل از انقلاب، ریاست سابق بنیاد شهید کشور و ریاست مجلس شورای اسلامی از حصر و رنج و محدودیت و مرگ تدریجی رها شوند.

اگر تنبیه بود انجام شد، اگر تعزیر بود عملی گردید، اگر بازآموزی و ندامت بود، دیگر بس است.

آیا می‌شود در عاشورای امسال همانطور که امام حسین(ع) از رنج‌هایش آسوده شد و به ملکوت اعلی پیوست، یاران امام خمینی هم آزاد شوند و به اجتماع بازگردند. انشاالله

« إِنَّ اللَّهَ یُدَافِعُ عَنِ الَّذِینَ آمَنُواْ...»

والسلام

اصفهان - فضل الله صلواتی
مهرماه 1396 (محرم 1439هجری)