زندگی نامه، مصاحبه ها، مقالات، دکتر فضل الله صلواتی
تصاویر، دست نوشته ها، زندگی نامه، مصاحبه ها، مقالات و...زندگی نامه، مصاحبه ها، مقالات، دکتر فضل الله صلواتی
تصاویر، دست نوشته ها، زندگی نامه، مصاحبه ها، مقالات و...
پیام تسلیت به حجت الاسلام کروبی
تبریک برای انتصاب سردار اشتری به عنوان فرمانده نیروی انتظامی کشور
هفته نامه- نشریه نوید اصفهان
نشریه نوید اصفهان
از انتشار تا توقیف
( اسامی و تصاویر همکاران، کارکنان و نویسندگان )
گوشه ای از فرایند انتشار، به همراه خاطرات تلخ و شیرین و سراسر تجربه 10 سال انتشار «هفته نامه نوید اصفهان»
وحید صلواتی - تابستان 1398
برای خرید کل مجلدات نشریه نوید اصفهان با شماره: 09133141838 تماس حاصل فرمایید
بی شک انتشار هفته نامه نوید اصفهان، طی ده سال (در دهه پر فراز و نشیب70) بخشی از گذشته تاثیر گذار و مهم حوزه رسانه و عرصه اطلاع رسانی در شهر اصفهان بوده است، کافی است مجلّدات و عناوین منتشر شده در این هفته نامه را مروری داشته باشیم، که خود تاریخی گویا از وقایع کشوری و استانی در آن سالها بود که شوربختانه در سال 1377 توقیف شد در همان زمان «روزنامه سلام» از بهمن ماه سال 1369 تا تیرماه 1378 به مدیرمسئولی سیدمحمد موسوی خوئینی ها و سردبیری عباس عبدی در تهران منتشر می شد که می توان به جرأت گفت که هر دو نشریه با استقبال گسترده مخاطبان در دوران انتشار خود مواجه شدند.
اما ایده انتشار نشریه نوید اصفهان از جلسات سیاسی – مذهبی جناب آقای دکتر فضل الله صلواتی کلید خورد، و امتیاز هفته نامه را ایشان در اواخر دوره نمایندگی مردم اصفهان در مجلس شورای اسلامی در سال 1363 با هدف اطلاع رسانی و ارائه مقالات و اشعار: سیاسی، اجتماعی، انتقادی و ارتقاء جایگاه فرهنگ مکتوب در شهر اصفهان اخذ کرده بودند (که همگان شاهد بودند که تا پایان انتشار، انجام این رسالت را صادقانه و دلسوزانه، به خوبی ایفا شد)، اما امکانات برای راه اندازی و انتشار فراهم نمی شد.
در یکی از جلسات دوره‌ای، دوستان و علاقمندان ایشان تحریریه ای بنا نهادند و هر کدام به نسبت تخصص و نوع فعالیت، انجام گوشه ای از کار را متقبل شدند و به صورت پاره وقت همکاری را آغاز کردند و با توجه به اینکه در آن سالها تفکر جهادی، اعتقادی بیشتر حاکم بود، کار انتشار نشریه بدون چشمداشت مالی آغاز شد.
پیش شماره نمونه در دیماه 1366 منتشر شد، شماره نمونه بهمن 1366 و شماره 1، اسفند 1366 یعنی در سال 1366 سه شماره منتشر شد که رایگان از طریق پست، به اکثر ارگانها، آموزش‌گاهها و مقامهای محلی و کشوری و اشخاص ارسال شد و بازخوردهای خوب آن باعث شد که کار جدی‌تر دنبال شود.
بدین ترتیب واحدی در قسمت اداری بازار افتخار واقع در خیابان چهارباغ، طبقه چهارم، شماره 111 اجاره شد که انجام فرایند انتشار از خردادماه سال 1367 تا بهمن ماه 1369 در این مکان انجام می شد.
کار تهیه و تنظیم، تماما به صورت دستی و با ماشین تحریرهای قدیمی آغاز و به زودی یک دستگاه تایپ برقی با مارک «فاسیت» خریداری گردید که مجهز به (پاک کن حروف) نیز بود.
از آبان ماه سال 1367، با حضور آقای همایون مجلسی که از اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی بازنشسته شده بودند و پیش از آن در اداره جهانگردی آن اداره کل مشغول به فعالیت بودند کار نظم بهتری گرفت، با توجه به اینکه همسرشان سرکار خانم نوربخش در اداره ارشاد مشغول کار بودند، تحولی در صفحه آرایی، نظم در انتشار، اختصاص آگهی های دولتی به نشریه به وجود آوردند و تدریجا و بیشتر به واسطه جایگاه شخص آقای دکتر صلواتی نویسندگان خوبی برای همکاری با هفته نامه اعلام آمادگی کردند.
به خاطر کمبود امکانات، سعی می شد برخی اشعار را با خط خوب و سخنان مقامات کشوری و تیترهای مقالات را از طریق حروف برگردان (لتراست)، یا کپی و بزرگ و کوچک کردن با دستگاه زیراکس یا دست خط های فانتزی در صفحات لی‌آت، مونتاژ کنند، مطالب پس از انتخاب توسط گروه تحریریه، چند مرحله ویراستاری، تیتر، سوتیتر و لیدگذاری می شد و پس از ماشین نویسی و نمونه خوانی، روی میزهای نقشه کشی روی کاغذ بزرگی با چسب ماتیکی تنظیم و مونتاژ می شد و نهایتا جناب مدیر مسئول با حضور و مطالعه، اصلاحی نهایی را یادآور می شدند و پس از ویرایش، کار جهت تهیه فیلم و زینک به لیتوگرافی ارسال و پس از آماده شدن زینک‌ها برای انتشار به چاپخانه ارسال می گردید، در مقاطعی هم به خاطر کمبودها یا فشارهای برخی گروهای مخالف و معاند، صفحات را در استوانه های فلزی برای انتشار به تهران ارسال و روزبعد از ترمینال یا فرودگاه تحویل و توزیع می شد.
در آن سالها و با توجه به شرایط کشور کمبود یک نشریه مردمی به شدت احساس می شد، بدین تریب از همان آغاز «نوید اصفهان) جایگاه خود را در میان مخاطبان باز کرد و تیراژ آن روز به روز بیشتر می شد.
بنده نیز در اوقات فراغت به همراه تعدادی از هم کلاسی ها، در روزهای «طرح کاد» (درسی بود برای انجام کارهای عملی مورد علاقه دانش آموزان) با هفته نامه همکاری را آغاز کردیم و هنگام تابستان به اتفاق همان دوستان همکلاسی، در دفتر هفته نامه حضور پیدا می کردیم، که بعدها کادر اصلی تحریریه را همین دوستان که تعدادی از دبیرستان شهید مفتح (ناحیه 2- اصفهان) بودند تشکیل دادند.
از بهمن ماه 1369 دفتر نشریه به خیابان چهارباغ پائین، روبروی ورزشگاه تختی ساختمان بدر،طبقه اول منتقل شد، که چون مصادف با رهایی اسرا جنگ تحمیلی بود، دفتر ستاد رسیدگی به امور آزادگان به مدیریت حاج اصغر کلانی هم در کنار آن تشکیل شد که در طول فعالیت تعامل خوبی در میان شکل گرفت.
با ورود کامپیوتر در عرصه نشر، تحول خوبی در همه رشته ها و به خصوص مطبوعات و انتشارات پیدا شد، بنده نیز با سفر به تهران ضمن آموزش سریع کامپیوتر، با نرم افزارDOS و واژه پردازMLS آشنا شدم، که البته کارکردن با آن مشکل بود، دیر نپایید که نرم افزار دیگری که منوهای فارسی داشت «زرنگار» کار را در حوزه نشر آسان تر کرد، اما ما همچنان با نرم افزار اولیه کارمی کردیم، بدین ترتیب یک سیستم 286 و پرینتر خریداری و کار به شیوه نوین ادامه پیدا کرد.
بدین ترتیب در 26 تیرماه 1370، نخستین تیترگذاری را به جای استفاده از حروف برگردان، لتراست، به وسیله کامپیوترانجام دادیم با تنوع فراوان که آن هنگام برای همه کارکنان و نویسندگان اقدامی جالب بود، طبیعتا به خاطر ناآشنایی، و تازگی، ابتدا مقاومت هایی در استفاده از آن به عمل آمد، اما به زودی همکاران ماشین نویس و تحریریه به تنوع و آسانی و سرعت فوق العاده در ویرایش پی بردند. و تنوع حروفها(فونت) نویسندگان را متحیر کرده بود و هر کس سفارش انتخاب حروف خاصی را برای مقاله‌اش داشت!
به خاطرمشکلات مالی، کمبود و گرانی کاغذ و فیلم و زینک، شرایط خیلی سخت شد و دیگر قادر به پرداخت اجاره بها دفتر نبودیم، حتی جناب دکتر صلواتی از حقوق شخصی برخی مخارج را پرداخت می کردند، لذا اجبارا دفتر را به خانه ای متروکه در خیابان احمدآباد، کوچه شهید توانا (پاقلعه - تاج) انتقال دادیم و مجددا به مکانی روبروی ورزشگاه تختی! و سال پایانی دردفتری واقع در میدان احمدآباد ابتدای خیابان جی منتقل (در این دفتر هفته نامه در سال 1377پلمپ وتعطیل شد!) و کار ادامه پیدا میکرد، به طور قطع شهامت و سخت کوشی تحسین برانگیز صاحب امتیاز و مدیرمسئول به همگان انرژی فوق العاده ای برای ادامه کار می داد.
همزمان با انتشار هفته نامه، به جهت فقدان نیروهای کارآزموده، کارکنان دوره های فشرده خبرنگاری و روزنامه نگاری را گذراندند، (در آن سالها کلاسهای آموزشی زیادی در این زمینه وجود نداشت) و از اساتید خوبی چون: مرحوم محمدرضا سقفیان، استاد عبدالحسین جعفری و نویسندگان و شعرا بهره می گرفتیم.
پس از استعفای آیت الله عظمی منتظری از قائم مقامی رهبری و پیش آمدن مباحث سیاسی، آهنگ حرکت نشریه با مشی عدالت طلبی پیش رفت، البته پیش از آن برخی افراطی، نسبت به انتشار برخی آثار مرحوم دکتر شریعتی هم واکنش‌هایی نشان میدادند!
اواخر سال 1371 با ارائه مقالات دلسوزانه انتقادی و ابراز نگرانی ها از انواع برخوردها با آیت الله عظمی منتظری و دیگر مصلحین و انقلابیون منتقد، برخی به خاطر خطرهای احتمالی ترک همکاری کردند.
بعد از تعطیلات نوروز 72 و همزمان با شرایط سیاسی روز، انتشار با ممانعت ها و دشواریهایی همراه شد، و با کمترین امکانات چراغ را روشن نگاه داشتیم، بنده چون به تایپ، ویراستاری و صفحه آرایی مسلط بودم، از ساعت 16 که اخبار استان پخش می شد، خبرها را ضبط و تنظیم می کردم، اخباری را که خبرنگاران خودمان ارسال کرده بودند را هم تایپ کرده و در کنار تصاویر و مقالات روی صفحات به صورت دستی مونتاژ می کردم و تا نزدیک صبح دیگر برایم رمقی نمانده بود، پدرم آقای فضل الله صلواتی اول وقت برای ویرایش و اصلاحات، نظرات نهایی را اعلام می کردند، پس از اعمال نقطه نظرات ایشان، نشریه را به مرحله چاپ آماده می کردم، چون در اصفهان در یک مقطع زمانی لیتوگرافی ها و چاپخانه ها به بهانه های مختلف و تهدید گروههای فشار، از انتشار نشریه خودداری ورزیدند، شبانه صفحات را بسته بندی کرده و به تهران می بردم، (هنوز سطر سطر و تصاویر آن نشریه در خاطرم هست)، هفته نامه را جهت چاپ به انتشارات روزنامه اطلاعات سپرده و فردای آن روز بسته های چاپ شده را از ترمینال تحویل می گرفتیم و ظرف همان یکی دو روز تمام نشریات به فروش می رفت و فصل جدیدی در کار ما پیش آمده بود.
در اواسط سال 1373 با کمترین امکانات و بیشترین فشارها، کادر تحریریه را با جوانان و دوستان علاقمند، تکمیل و تقسیم وظیفه کردیم و البته تهدیدها و فشارها توسط گروه های خودسر و وابسته، به موازات فعالیت فرهنگیمان ادامه داشت، چند بار چماقداران به دفتر نشریه و به خانه مسکونیمان حمله کردند، سنگ می پراندند، شعار می‌نوشتند، شرایط رعب وحشت می‌آفریدند، شعار می دادند، شیشه های دفتر را می شکستند، فحاشی می کردند، در دانشگاه مزاحم بچه ها می شدند، تهمت و بهتان می زدند، تلفنی تهدید می کردند، اما دیگر کار دست به دست می چرخید و منحصر به شخص نبود و هر کس که نبود دیگری ادامه کار انتشار را دنبال می کرد.
خبرنگاران، شعرا، عکاسان و نویسندگان نه تنها انتظار مالی نداشتند، گاهی با پاکت میوه یا جعبه شیرینی به دفتر می آمدند، بعضی شعرا برایمان در حین کار شعر طنز می خواندند، یا با خودرویشان با همراهی بچه ها در فرایند تولید و توزیع همکاری می کردند، یا برخی امور دفتری را به انجام می رساندند، علاقمندان و دلسوزان به کشور می‌خواستند این چراغ در اصفهان روشن بماند، تمام آن روزها پرخاطره و فراموش نشدنی بودند، بعدها بسیاری از همکاران و همراهان در این هفته نامه که کار روزنامه نگاری را با این هفته نام آغاز کردند، در اصفهان یا شهرهای دیگر خود مسئولیت یا دبیری روزنامه ای را بر عهده گرفتند و با نشریات مختلف همکاری کردند و یا جزو مدرسین حوزه ارتباطات و روزنامه نگاری شهرمان شدند.
«نویداصفهان» به نشریه ای متفاوت و خواندنی بدل شده بود، از همان ابتدا مقالات مذهبی، تحلیل های سیاسی، انتقادهای سازنده و طنز، جلوگیری از نشر شایعه، حمایت ازعدالت خواهی وآزادی و اسلام و وطن دوستی و دیندای و مردم داری، پرهیز از ظلم ستیزی، تورم و گرانی، عدم اتخاذ مواضع یک سویه، برخورد با رانت خواری و ثروت اندوزی ناصواب، از مشی آن بود و بدین ترتیب جایگاه ویژه ای در بین نشریات کشور به دست آورد.
حضرت پدر از اینکه چاپ آگهی های انحصاروراثت و تأسیس شرکت و... بیشتر می شد و صفحاتی از نشریه را اشغال می کرد، ابراز ناراحتی کردند، چاره ای نبود، باید مخارج را به نوعی در می آوردیم، تیراژ نشریه به سرعت بالا می رفت هر چند از فروش درآمد زیادی عایدمان نمی شد، سازمان آگهی های تجاری را هم تشکیل دادیم، به خاطر مشی سیاسی روزنامه، برخی با احتیاط آگهی می دادند! برخی هم از سر رغبت و خلاصه به نقطه ای رسیدیم که فقط می توانستیم هزینه های جاری و حقوق مختصر و بیمه کارکنان را تامین کنیم و چند ماه یک بار مبلغی به نویسندگان پرداخت می شد که معروف بود به «هزینه قلم و کاغذ و کرایه تاکسی»!
در سالگرد انتشار نشریه، کارکنان و نویسندگان و عوامل فنی گرد هم می آمدند و ضمن تقدیر و تشکر از زحمات همه، مسائل شهر و کشور و استراتژی انتشار شماره های بعدی به بحث و مذاکره گذاشته می شد.
در سال 1377، نشریه از سوی دادگاه ویژه روحانیت! تا تعیین تکلیف نهایی توقیف موقت شد و پیگیری هامان بی نتیجه ماند و علی رغم پیگیری خوانندگان و دوستداران، با شرایط به وجود آمده دیگر توان ادامه کار را در خود احساس نمی کردیم.
با گذشت بیش از 20 سال، گاهی که به مجلدات صحافی شده هفته نامه نیم نگاهی می اندازم، یاد و خاطره بزرگ زنان و مردانی برایم زنده می شود که بدون چشم داشت مالی برای شهر و کشورشان قلم می زدند و این مهم را بزرگترین رسالت خود می دانستند، بسیاری از آنها امروز در میان ما نیستند اما آثار، یاد و خاطره ها باقی مانده است. بودند از مسئولین و علما که با این که انتقاداتی متوجه شان بود، در برخی محافل سپاسگزاری از کارکنان شرکت می کردند و تشویق می کردند.
نویسندگان مطرح استان اصفهان و کشور مطالب خود را از سر شوق ارسال می کردند، تعدادی ستون مخصوص خودشان را داشتند که درخشش خاصی داشت، از این میان، سرمقالات سیاسی استاد فضل الله صلواتی بعضا دردسرساز می شد، نوشته های استاد عباس نصر پرمخاطب بود، ستونهای ثابت: "گذری به چین"، "آخه چرا؟"، "از این ستون به آن ستون در مطبوعات"، "شعرهای طنز"، "همه جا رخصت" و.... بسیار مورد توجه قرار می گرفت، که در فرصتی بیشتر به آن خواهم پرداخت.
همکاران روزنامه نوید اصفهان در مدت نه سال انتشار
تعداد زیادی از خانمها و آقایان فرهیخته و دانشمند با این نشریه همکاری داشتند از همه آنان تشکر و سپاسگزاری داریم.
از جمله نویسندگان، شعرا، مترجمین، عکاسان، خبرنگاران و گروه تحریریه، فنی و خدماتی که بیشترین آثار، نامه ها و یا همکاری را داشتند می توان از عزیزان زیر نام برد:
روانشاد علامه محمدتقی جعفری (مقالات فلسفی – عرفانی)، مرحوم آیت الله آذری قمی(سیاسی، مذهبی)، مرحوم آیت الله طاهری اصفهانی، استاد محمدرضا حکیمی، روانشاد استاد محمد مهریار، مرحوم دکتر سیدمحمدباقر کتابی، مرحوم استاد سیدمصلح الدین مهدوی، استادیوسفی اشکوری، مرحوم فضل الله مطیعی، عباس نصر (مطالب روز، سیاسی و انتقادی)، حجت الاسلام والمسلمین محمود صلواتی، دکتر علی مدرسی(نوه آیت الله شهید مدرس)، سیدحسین مدرسی اسفه ای، اسدالله بقایی(یادداشتهای سفر هند)، محمدرضا صافیان اصفهانی، مرحوم استاد عباسعلی برهانی پور، مرحوم دکتر سیدحسن حسینی ابری، دکتر رحمت الله خالقی، مرحوم حجت الاسلام عمید زنجانی، روانشاد دکتر محمد مهذب، محمد برهانی پور، استاد محمد فولادگر، مرحوم استاد سیدمحمد صمصامی، مرحوم دکتر ابوتراب نفیسی، حجت الاسلام محمدنصراصفهانی، محمود گودرزی(ستونهای حقوقی و فقهی، حافظ شناسی، آئین استنباط)، استاد حسنعلی زهتاب، حاج احمد مراتب، عباسعلی بقایی، مرحوم نوروز جمشاد، مصطفی مسکین، سیدمحمد فرزانه قهفرخی، عبدالحسین رسولی، محمود عندلیب، محمدنحوی، سیدعبدالحسین جزایری، مختار استکی، غلامحسین صرامی(دانشگاه اصفهان)، اسماعیلی اولیایی، محمد قاسمی هاشمی(سیر تاریخی مدح و مرثیه، عاشورا در شعر و ادب فارسی)، مرتضی باباصفری(رهنان)، مهرانگیز کوفگر، استاد جعفر شیخ الاسلام، مصطفی لاهیجانیان(ستون حرف بی حساب)، احمد صرامی، رضا جدیدی(مقالات مذهبی و سیاسی)، اصغر فولادگر، محمود سلطانی (چهارشنبه بازار)، روانشاد محمدرضا ثقفیان، روانشاد ساسان سپنتا، بهروز شجاعی، هرمز فرهادی بابادی(اهواز)، رضا نظری-حاجی مهابادی(مقالات مذهبی و اجتماعی)، حسن فایضی، حسین طباخیان (مطالب ورزشی)، هادی زواره(اجتماعی، داستان)، محمدرضا شکرالهی(نویسنده حوزه بین الملل و سیاسی و گاه سرمقاله های نشریه)، علی صرافیان(مطالب سیاسی، تاریخ معاصر)، روانشاد عباس نوایی (با مقالات انتقادی آخه چرا!؟)، ابراهیم ایرانپور (خبری، تحلیلی) هوشنگ ترکان، اکبر رضی زاده، سیدعلی اکبر نوری زمان آبادی (طنز از این به آن ستون در مطبوعات) علیرضا عطایی (ادبی – اجتماعی و سیاسی)، بهراد بهشتی، فریده معتکف، ایرج ناظمی، دکتر محمدرضا عسگرانی، هوشنگ مظاهری، ابراهیم مظاهری، غلامرضا نصرالهی (مباحث تاریخی)، محمد نصرالهی، سحر نمازیخواه (اخبار و مطالب سیاسی، اجتماعی)، فرید صلواتی(اخبار و مطالب هنری)، جلال جعفری(نویسنده مقالات حوزه پرواز)، نیکی آزاد، غلامحسین حاجیان(استاد ورزش جودو)، حسن حق شناس، نفیسه واعظ، فتح الله حنیف زاده، فرزانه احمدی، محمد صمدانی، سیدمحسن خزا(خیام زاده)، سید امیر مسعود شهرام نیا، علی شفیعی نیک آباد، رسول فرقدانی، محمد سهیلی پور، محمود سارنگ، حمید حمیدی، مرتضی امیری جرقویه، حسین خسروی، علی رضا غفرالهی، دکتر علی راعی(سردبیر نشریه صدا و نمایندگی روزنامه سلام در اصفهان)، عبدالحسین جعفری(روزنامه اطلاعات)، محمد قسامی، مصطفی پورسینا، نوید حقیقت، سید وحید صابری(عارف)، امید رهایی، احمد کامرانی فر، بهروز باقری، حسین امیدزاد، مرحوم محمدتقی هاشم زاده(مطالب ورزشی، گروه کوه نوردی)، مرحوم عطاءالله ابطحی، مرحوم اکبرخانی، روان شاد محسن گلشنی، اصغر خادمی و...
از جمله شعرا:
مرحوم حاج احمد غفورزاده (استاد طلایی، با شعرهای جدی و طنز بسیار زیبا)، روانشادعلی غفورزاده (قیام)، روانشاد عباس احمدی، روانشاد استاد اصغر خواسته، عباسعلی ترابی، سیداکبر سجاد (هشیار اصفهانی)، محمود وزنه (ضامن اصفهانی)، نعمت الله خضری رهنان(کاوه)، سیدمرتضی محمدی نژاد (کهتر)، مرحوم استاد اکبر جمشیدی، استاد مصطفی هادوی فر(شهیر)، استاد مرتضی هادوی فر(نامی)، صغری زادهوش(صغری)، عبدالعلی خسروی (قائدبختیاری)، حاج رضا صدریان (زرفشانی)، پیمان خواجوئی اردستان، لطف الله خواجوئی (لطفی)، احمدشریعتی (بیدار)، غلامرضا کلانتر هرندی، مرحوم فضل الله اعتمادی (برنا)، حسن بهنیا (متین)، محمد منانی (منان)، بهرام سیاره (پریش) شهرضا، علی اصغر زعفرانی (سرخوش کرمانشاهی)، رضا شاه زیدی(زیدی)، مهری اذانی، دکتر نیکو همت، محمداسماعیل روحانی قهساره، کاظم زاده عطوفی و...
محمدرضا معتمدی(مترجم)، امیرفیروز رهنما (مترجم)، مسعود رحمانیان(مترجم)
همکاری دوستان عزیز در بخش فنی، تحریریه و خبر:
سید مهدی آل صاحب فصول، علی محمد یزدانی، جمشید شهبازی، سجادیه، نیلی پور، فرنیا، وحیدصلواتی، همایون مجلسی، مرتضی عربی، محسن فارغ، حاجی مهابادی، علی شاه جوان، سیدمهدی روحانی، محمد خالقی، ابوالقاسم اشرف خراسانی، حسین احمدی (دوقلی)، رضا حیدری، محمد اسماعیلی، رضا کیوانفر(مدیر چاپ خانه کیوان)، محسن کیوانفر، کامران باقری، مهدی انصاری پور و مجتبی تابان مهر(لیتوگرافی ناهید، چهارراه تختی)، منوچهر اسلامیان (همکار فنی و مدیر نشر غزل)، فاطمه احمدزاده، پیمان افنداک (کاریکاتور)، ناصر گودرزی (کاریکاتور)، بختیار(عکاس)، شیرازی (عکاس)، عباس فلاح (سرویس عکس)، مرتضی پورموسی(عکس)، محمدرضا محمدزاده، شهاب اکبریان، کورش معین، امیرحسین ربانی، نویدصلواتی، علی دهقان پور، حمید راستی، حسین بخشی دستگردی، علی زراعتی، محمد مسجدی، ابراهیم اسفندیاری، آمنه جعفری یگانه، جوشقانی، جباری، مجید کوهی، فلک دوست، مهندس کاظمی، مهدی طباطبایی، ایرج ماهرانی(سرباز ستاد) ، نجیمی (سرباز ستاد) .
تحریریه و فنی، سرکارخانمها: مهری فروغی فر، محبوبه قدمی، فاطمه نظری، میترا زارعان، وزنه، ناطق، مریم فایضی، فهیمه راجی، ایران عظیمی، میرشیری، نوشین چای چی و...
اخبار شهرستان: سعید صدری(کوهپایه)، محمدکاظم زاده (قهدریجان)، رجبی (کاشان)، فرزانیان (نائین)، دهقانی(زازران)، توسلی و سلیمانی(زرین شهر)، کاویانی و طلائی (نجف آباد)، سیدولی الله صمیمی (اردستان)، نفیسی تبار (هرند) و...
در این فرصت از همه عزیزان تشکر می شود و امید آنکه در هر مکانی هستند، شادمان و بانشاط و عاقبت به خیر گردند و به روان آنان که در میان ما نیستند درود می فرستیم و برایشان طلب غفران الهی را داریم.
والسلام
وحید صلواتی - تابستان 1398
روزنامه نوید اصفهان - هفته نامه نوید اصفهان - نشریه نوید اصفهان
تصاویر نویسندگان
صاحب امتیاز و مدیر و مسئول: فضل الله صلواتی
سردبیر: وحید صلواتی
بانوان خبرنگار و فنی و تحریریه نشریه نوید اصفهان
سرکار خانمها:
مهری فروغی فر،نفیسه نظری، وزنه، مریم فایضی، محبوبه قدمی، سحر نمازیخواه، فهیمه راجی، ناطقی، میترا زارعان، محمدی و...
- - - - - - - - - -
دکتر فضل الله صلواتی، صاحب امتیاز و مدیر مسئول
نمونه صفحه نخست، اولین پیش شماره نشریه نوید اصفهان آذرماه سال 1366
نمونه نشریه رنگی نوید اصفهان 10 شهریورماه 1372
آخرین شماره منتشر شده «نشریه نوید اصفهان» و توقیف غیرقانونی 8 مهرماه 1377
ادامه مطلب ...
دیدار همکاران نشریه نوید اصفهان با استاندار مهندس جهانگیری، شهردار مهندس عظیمیان و مهندس معین
دیدار کارکنان و خبرنگاران نوید اصفهان استاندار مهندس جهانگیری، شهردار مهندس عظیمیان و مهندس معین - مرداد ماه سال 1373
همکاران نوید اصفهان در مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام - آذرماه سال 1374
نوید اصفهان 10ساله شد.. آخرین سرمقاله سالگرد انتشار، پیش از توقیف
« نوید اصفهان» ده ساله شد
از: فضل الله صلواتی
«سرمقاله نشریه نوید اصفهان – چهارشنبه 22 بهمن ماه 1376 – سال یازدهم – شماره 493»
«هر چه این ظلمها، بی عدالتیها، برخوردهای ناجوانمردانه، به خاطر نوشته ها و قلمزدن های من در «نوید اصفهان» بیشتر شود، من خود را موفقتر و «مأجور عندالله» احساس میکنم و به این نتیجه میرسم که نوشته ها و گفته هایم اثر مثبت داشته است، احساس آرامش میکنم، قلبم مطمئن میشود، از خدا راضی میشوم و متوجه می شوم که انشاءالله خدا هم از من راضی است.»
«این چهار برگی ما که کاری به کار کسی ندارد و جز آگاهی دادن و بر ایمان و اعتقادات خوانندگانش افزودن و جز در جهت انقلاب اسلامی حرکت کردن، برنامه ای ندارد، از حملات یاغیان بی بهره نمانده است و هر روز تهدیدهای تلفنی و نامهای و نشان دادن چنگ و دندانها، تعقیب و ارعاب و ایجاد وحشت...»
* * * * * * * *
«إِنْ أُرِیدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِیقِی إِلَّا بِاللَّهِ عَلَیهِ تَوَکلْتُ وَإِلَیهِ أُنِیب»
«من قصدى جز اصلاح [جامعه] تا آنجا که بتوانم ندارم و توفیق من جز به [یارى] خدا نیست بر او توکل کرده ام و به سوى او بازمى گردم.» (هود،88)
با آغاز ماه بهمن هر سال، هفته نامۀ کوچک «نوید اصفهان» هم سال جدیدش را آغاز می کند، خدا را سپاس که سالی دیگر با توفیق گذشت و در حد امکان انجام وظیفه شد، قدمهائی هر چند ناچیز در راه اعتلای اسلام و حمایت از انقلاب و پشتیبانی از نظام و در جهت خواسته های مردم برداشته شد.
ما همین را
از خدا میخواستیم و هر لحظه در آن اندیشه ایم که خدایمان در مسیر انجام عمل صالح
موفقمان بدارد، «رَبِّ ارْجِعُونِ لَعَلِّی أَعْمَلُ صالِحاً فیما تَرَکْتُ»
(سوره مؤمنون آیه100)
در حد مقدورات سخن هایی گفتیم و مطالبی را نوشتیم و به مسؤولان و مقامات کشور عزیزمان ایران، که همه را دوست داریم و به آنان عشق می ورزیم، از صمیم دل نصیحت کردیم و نیازهای جامعهمان را منعکس نمودیم، که پیامبر(ص) فرمودند:
«أفْضَلُ الجِهادِ النَّصِیحَهُ لِأَئِمَه الْمُسْلِمِینَ» و ما با همه خطراتی که در پیش بود، با این که برخی دوستان نادان حکومتی، خوشایندشان نبود، گفتنی ها را گفتیم و نوشتنی ها را نوشتیم و بر این امر واقفیم که مسؤولان منتتخب مردم برای اداره این کشور بزرگ و این جامعۀ آزاد، چه سختی هایی را که تحمل میکنند و با چه مشکلات طاقت فرسای داخلی و خارجی که روبرو هستند! از رهبر بزرگوار و ریاست محترم جمهور تا مسؤولان ادارات و نهادها، هر کدام با موانعی درگیرند و برای اجرای قانون و انجام وظائف خود چه ناراحتی هایی دارند، که خداوند همه آنها را موفق و مؤید بدارد و روزنامه ها و نشریات چه بهتر که «یار شاطر باشند، نه بارِ خاطر»! آرامش و اطمینان ببخشند، تشویق کنند، انتقادهای سازندۀ خود را برادرانه بیان نمایند و خدای ناکرده اگر ضعف مدیریتی و خطایی هست، تذکر دوستانه بدهند تا انشاءالله برطرف گردد. ما همواره سعیمان بر آن بوده که چنین باشیم و شاید خوانندگانمان مؤید این نیت ما در اعمالمان بوده باشند.
برای ما سخت مشکل است که اهانتی را به خدمتگذاران نظام مشاهده کنیم، از بالا تا پائین و نمی توانیم ببینیم که به علما و مراجع و شخصیتهای دینی، علمی و انقلابی توهین شود، که اگر این راه غلط باز شود، همه چیز تباه میگردد و همان: «یکی بر سر شاخ و بُن میبرید»! و میخواستیم که همه کارهامان برای حق باشد و کار برای حق، همیشه مشکلزا و سختی آفرین است و ما که همزاد و همراه انقلاب و همگام با مردم حرکت کرده ایم و هماره سنگ صبور مردم بوده ایم، بیشتر با مشکلات روبرو هستیم.
در شرایط موجود با هزینۀ شخصی انتشار نشریه ای، آن هم با تیراژ بالا، طاقت فرسا است، گرانی بیش از حد کاغذ، چاپ، پست و دست تنها، راه به جایی نمی برد، تازه اگر نشریه سیاسی باشد و روی هر کلمه و نکته آن بخواهند تحلیل و تفسیر و امّا و اگر! بگذارند، هر کس مخالف میشود که چرا از کاندیدای من، از خواسته من، از نمایندۀ من، از امام جماعت من، از مراد من، ننوشتی و حمایت نکردی! و دیگری را مرطرح ساختی! و تو باعث شدی که آن فرد دیگر، رأی بیاورد و موفق شود، کار فرهنگی و سیاسی کردن در شهرستانها، آن هم با تنگنظری برای آدمها، شاید بزرگترین جهادِ با نفس باشد و دشمن تراشی، آنها که از به خطر افتادن منافع و موقعیتشان میترسند، چوب تکفیر را بلند میکنند و نوچه هایشان هم وارد گود میشوند که: «ایها الناس بگیرید که یارو بابی است!»
و شاید زمان ناصرالدین شاه تا حدی این شعارها و تکفیرها و تفسیقها به خاطر بیسوادی و بی اطلاعی مردم مؤثر واقع میشد، ولی امروز هم آنها که اینگونه شعارها را بیان میکنند و هم آنها که میشنوند، همه به بی اثر بودن و بی فایده بودن و بی محتوا بودن آن واقفند، ولی دهان را باز میکنند که برای خوش امدن اربابان و منابع مالیشان چیزی گفته باشند و برای عدهای وسیلۀ خنده و تفریح فراهم کرده باشند و شاید برای بچه های دبستانی و اول و دوم راهنمایی اثری داشته باشد، که در انتخابات دوم خرداد76 دیدیم که آن هم بی اثر بود، آن آقا دهانش کف میکرد و از بزرگان و علما مایه میگذاشت و به اصطلاح داد سخن میداد، ولی بچه ها پس از استماع سخنان آن معلم خطی! و آن گویندۀ ساده اندیش! دسته جمعی میگفتند: «خاتمی، خاتمی، حمایتت میکنیم» و نشان داده شد که شعارها، تبلیغ نامه های ضدمردم، فحشنامه ها، تهمت های به غربی و شرقی متهم کردن و لیبرالی و ضد ولایت فقیه گفتن و ضرب و جرح و دروغ و اهانت، کوچکترین اثری نداشت، و بلکه به زیان خودشان تمام شد و این روشهای سنتی «اموی» و «عباسی» و قاجاری و پهلوی، دیگر کارآیی ندارند و از رده خارج شده است و باید راه تازهای جستجو کرد، مردم را دیگر نمیشود به صف کرد و با بخشنامه و دستورالعمل به داد و قال واداشت و به میدان کشانید، آنها را که به اجبار در جریانی حاضر میکنیم، نتیجه اش همیشه برعکس است.
در روز قدس، روز 22بهمن و روزهای ملی و مذهبی دیگر دیدیم که بدون بخشنامه و دستورالعمل و تهدید و تطمیع، مردم خودشان با رضایت خاطر شرکت کردند و از صمیم دل سخن گفتند و شعار واقعی سر میدادند و میبینیم که شعارهای اجباری مخالفان مخصوصا بعد از «انتخابات دوم خرداد» چقدر بی محتوا شده و مردم به آن بی اعتنا بوده و هستند ولی چماقیها، چون مارهای زخم خورده، با خشونت و سبعانه به مردم حمله میکنند، فحش میدهند، اهانت مینمایند، دیگر نمیتوانند مخالفان را تحمل کنند، اختیار را از کف داده و خودشان دچار بی هویتی شده و نهایتاً مستأصل مانده اند.
این چهار برگی ما که کاری به کار کسی ندارد و جز آگاهی دادن و بر ایمان و اعتقادات خوانندگانش افزودن و جز در جهت انقلاب اسلامی حرکت کردن، برنامه ای ندارد، از حملات یاغیان بیبهره نمانده است و هر روز تهدیدهای تلفنی و نامهای و نشان دادن چنگ و دندانها، تعقیب و ارعاب و ایجاد وحشت و نوشتن شعارهای مستهجن بر در و دیوار منزل مسکونی و دفتر نشریه، هجوم به کلاسهای دانشگاه ها برای ممانعت از تدریس و دادن شعارهای لاتمنشانه در میان راهپیمایان واحساس پیروزی از نوشتن چند شعار و فحش، بر درد و دیوار و...
تا وقتی که ما این رفتارهای ناسنجیده را از سوی عقب ماندگان فکری و سیاسی میبینیم احساس آرامش می کنیم، کسانی که پایبند به هیچ دین و مرام و آئینی نیستند، اموال و اعراض مردم را تباه میکنند و به گمان خودشان طرفداری از ولایت فقیه دارند، قطعا ولیّفقیه با این طرفداران نادان، مظلوم است و این عناصر منحرف، مانع میشوند که شایستگان و آگاهان با بحثهای علمی، ولایت فقیه را مطرح کنند و جامعه را توجیه نمایند و لزوم آن را برای همه بگویند، شاید چماقدارها، مأموریت دارند که نگذارند، حقایق مطرح گردد!
خوارج نیز در زمان حضرت علی(ع) مردم بیگناه را میکشتند، ولی در اموال بچه های کشته شده ها که یتیم بودند دخالت نمیکردند و آن را برای خود حرام میدانستند، علی(ع) و دوستداران علی(ع) را واجب القتل دانسته و هر کجا که به آنها دست مییافتند از دم تیغشان میگذراندند.
ما از زمان شاه، از 15خرداد سال 1342 پیوسته با همین برنامه ها برخورد داشته ایم، اصلا گوشمان از اهانت و فحش و بدگوئی و بددهنی، ساواکیها، منافقان، مرتجعان، وعاظ السلاطین، پر بوده است، هر وقت که این گونه برخوردها کم شود به کار خود شک می کنیم که مبادا در دفاع از حق و حمایت از مظلوم کوتاه آمده ایم! که مزدورها طرفدارمان شده اند و یا کمتر فحشمان میدهند، سراغشان را میگیریم! احوالشان را میپرسیم!
یهودی معاندی بود که از بام خانهاش هر روز خاکستر گرم بر سر پیامبر گرامی اسلام(ص) میریخت، یکی دو روز که به سراغ پیغمبر(ص) نیامد، حضرت جویای حالش شدند و وقتی گفته شد که مریض است به دیدن او رفتند.
و ما به عنوان یک مسلمان که میخواهد پیرو راستین پیغمبر و امامان(علیهمالسلام) باشد و جز در خط مولایش امام زمان(عج) قدم نگذارد و همیشه و همه جا مدافع آزادی و عدالت بوده است، از برخوردهای ناجوانمردانه نمیهراسیم، به این شیوه ها عادت کرده ایم، آخر ما سالهای سال در زندانهای ساواک شاه به خاطر حمایت از اسلام و آزادی، شکنجه میشدیم، تکه تکه مان میکردند، پوست بدنمان را با زدن کابلهای برق از جا میکندند، موهای سر و صورتمان را مشت، مشت می کشیدند که از جای آن خون بیرون می آمد، روی حرارت آتش می نشاندندمان، در میان برف و یخ قرارمان میدادند، روزها و شبها مانع خفتنمان میشدند.
14شبانه روز مرا به نردههای سقف آویزان کردند و صدای بلند پارازیت رادیو را در اطاق در بسته پخش میکردند تا اعصابم را بر هم بریزند و آن قدر با کابل به ناخن های پایم زدند که همۀ آنها ریخت و تمام بدنم یک پارچه خون شده بود، در سلولهائی محبوسم میکردند که، شب و روز از هم تمیز داده نمیشد، اندکی نان سنگک کپک زده یا خشک شده به عنوان غذا جلویم میانداختند و در تابستان داغ در یک کیوسک آهنی در میان آفتاب سوزان، قرارم میدادند که شاید به آنها آری بگویم و به آزادی، نه...
آقای حاج عباس دوزدوزانی کسی که پس از پیروزی انقلاب در دوره های اول و دوم نماینده مردم تهران در مجلس شدند، در سلول کناری من در کمیته ضد خرابکاری تهران در اردیبهشت ماه سال 1352، یک روز بعدازظهر فقط شلاقهائی را که به بدن من زده بودند، شمرده بود و میگفت: 285 ضربه بوده است و با پای آماس کرده، چشمهای بسته، بدن مجروح مرا در زمستان سال51 روی زمینهای یخ بسته و در تابستان52 روی آسفالت های داغ زندانهای: اوین، کمیته و ساواک اصفهان میکشانیدند و گاهی باتوم و یا کابل برق را به دست افراد تازه وارد میدادند که بر بدن امثال من که به قول آنها، «اقدام علیه امنیت کشور» کرده و عامل قیام 15خرداد و وسیله انحراف جوانان و رابط خرابکاران! و طرفدار خمینی(ره) و حامی علمای سیاسی، ضد مقام سلطنت و... بودیم، بزنند و...
و پس از پیروزی انقلاب هرگز طلبکار از کسی یا مقامی نبودهام، هیچ پستی و پایگاهی را هم نمی خواستم، اگر سمتی را قبول میکردم فقط به خاطر خدمت به مردم بود، برایم دیگر فرقی نمیکرد چه رفتگری و چه فرمانداری و چه نمایندگی مجلس، همیشه تابع ارادۀ ملت بودهام، برای آزادی ملت جان و مال و فرزندان خود را فدا کردهام و باز هم تا زنده هستم، آن راهی را که حق تشخیص دادهام همچنان ادامه میدهم و مردان امثال من هم، برای مزدوران چندان فایدهای ندارند، چون ده ها کس مانند من در برابر استبداد و بیعدالتی و خودکامگی، خواهند ایستاد و راه حق را ادامه خواهند داد، همیشه زمستان میرود و روسیاهی به زغال میماند، ما اینگونه زندگی را انتخاب کرده ایم و به این صورت دیوانۀ عدالت و آزادی هستیم، بگذار توهین کنند، بگذار در و دیوار خانهمان را از فحشهای رکیک سیاه کنند، بگذار مثل زمان شاه و حتی بدتر از آن، بدن زن و بچهمان را بلرزانند، بگذار به همسایگانمان بگویند که خانه هایتان را تخلیه کنید، میخواهیم این لانۀ فساد را آتش بزنیم، بگذار به چاپخانه های که نشریه «نوید اصفهان» را چاپ میکرد، حمله کنند، تهدید کنند و فیلم و زینکهای آماده چاپ را غارت نمایند، بگذار همۀ چاپخانه های اصفهان را تهدید کنند که «نوید اصفهان» را چاپ نکنند، بگذار که نوید اصفهان را از روی دکّه روزنامه فروشیها بربایند، بگذار تابلوهای دفتر نشریه را به سرقت ببرند، بگذار که ساکنان خانه های مسکونی بالای دفتر را بترسانند و مورد اهانت قرار دهند که: میخواهیم آتش بزنیم، و مگر آنها که درِ خانه علی(ع) و زهرا(س) را آتش زدند، غیر از همینها بودند؟ آنها هم با ریش بلند و قیافه مشابه مسلمانی، شعار مذهبی سر میدادند، فقط آنها این امتیاز را داشتند که بر در و دیوار مردم نام خودشان را نمینوشتند (نجس، آلوده، فضله، ملعون، فاسد، مزدور، خبیث، خائن، انصار و حزب...) در حد درک و شعور خودشان که هنوز بر درِ خانه ما آثار آن نمایان است.
و مگر آنها که علی(ع) را به زور برای بیعت به مسجد بردند و سپس خانه نشینش کردند چه کسانی بودند؟ بگذار تعقیبمان کنند و تهدید به قتل نمایند و وقتی مردم دستگیرشان میکنند و تحویل مقامات قضائیشان میدهند، بلافاصله رهایشان میکنند! همان طور که به شکایتهای حادثه مسجد سید در سال 1375، مطلقا رسیدگی نکردند و لااقل به خاطر فیلم «آدم برفی» چند ساعتی نگاهشان داشتند، تا مقامات به تهران بروند و به قول خودشان، مشکل را از بالا حل کنند! و شاید با عذرخواهی در روز تعطیل، آزادشان کردند و نشریه «شلمچه» نوشت که 50نفرشان طلبه بودند و حتما همۀ این اقدامات را با پول سهم امام! انجام میدادند و مزد فتنه گریهای خود را می گرفتند و شاید هم برای اضافه کاری!
و در مقابل آنهائی که برای حمایت از نظام و نماز عبادی سیاسی جمعه و ولایت فقیه و نماینده ولی فقیه، مانع فتنه گری و اخلال ایشان در نمازجمعه میشوند و آنان را می رانند، همه را به جرم سیاسی به سه سال و چهار سال زندان محکوم میکنند و از آن طرف رئیس قوۀ قضائیه با سربلندی و صراحت در خطبۀ نمازجمعه تهران میفرمایند که: «در ایران زندانی سیاسی نداریم»!
بگذار کلاسهای مان را در دانشگاه تعطیل کنند و رئیس قبلی دانشگاه اصفهان بر خلاف مقررات و غیرموقع مقرر و به اجبار، بازنشسته مان کند، همان کاری که ساواک در سال 1350 با ما کرد، بگذار یکی از خدمتگذارترین افراد به انقلاب و به جمهوری اسلامی ایران و یکی از وفادارترین افراد به رهبری و به رئیس جمهور و به مراجع عظیم الشأن و یکی از دوستدارترین مردم را (به گفته حراست و ادارۀ فلان! که جوانانی نوخاسته اند) از کار برکنار نمایند و بگذار.... «وای اگر از پس امروز بود فردایی»
هر چه این ظلمها، بیعدالتیها، برخوردهای ناجوانمردانه، به خاطر نوشته ها و قلمزدن های من در «نوید اصفهان» بیشتر شود، من خود را موفقتر و «مأجور عندالله» احساس میکنم و به این نتیجه میرسم که نوشته ها و گفته هایم اثر مثبت داشته است، احساس آرامش میکنم، قلبم مطمئن میشود، از خدا راضی میشوم و متوجه میشوم که انشاءالله خدا هم از من راضی است.
معاندین و منافقین، امثال مرا از چه میترسانند؟ آیا از همان شهادتی که پیوسته آرزویش را داشته ام؟
آنها به دکان، مقام، میز و پایگاهشان چسبیده اند و میترسند که از دست برود، اما امثال من از چه بترسیم؟ که اتومبیل قراضه خود را هم برای دادن قرض های چاپخانه ها در معرض فروش قرار دادیم! آنها چون مقامشان را از دست دادند، دیگر هیچ نیستند و ما به یاری خداوند چون همه چیزمان را از دست دادیم، آن وقت همه چیز میشویم.
من در این مدت عمر کوتاه خود، چه بسیار عمله های ستم را دیده ام که به چه سرنوشت های شومی دچار شدهاند، اواخر زمان رضا شاه را به یاد میآورم و اختناق دوران قوام السلطنه، بگیر، بگیر مردم به عنوان تودهای و تعطیل روزنامه ها را و بعد زمان دکتر مصدق و آنها که در روز «30تیر سال 1331» مردم را به گلوله بستند و روزهای بعد از کودتای آمریکائی – انگلیسی «28 مرداد1342» و بعد کشتار فدائیان اسلام، دستگیری های مکرر آیت الله طالقانی و مهندس بازرگان و دیگر یارانشان و بعد جنایتهائی که در «15خرداد1342» انجام گرفت و کشتار مردم، سپس تبعید حضرت امام(ع) و دستگیری و شکنجۀ یاران و همرزمان امام و... تا پیروزی انقلاب اسلامی، و دیدهام که دست انتقام طبیعت با دریوزگان و فرومایگان و شلاق به دستها و چماقداران چه کرد؟ و ارادۀ الهی آنها رابه چه سرنوشتی مبتلا ساخت!؟ «ظالم از دست شد و پایۀ مظلوم به جاست»
و چقدر دل ها میسود که تعدادی جوان کم سواد و بی اطلاع را فریب میدهند و به جان مردم میاندازند، یک روز عزا را برهم میزنند و یک روز عروسی را، یک روز با فیلم مخالفند و یک روز با مراسم ترحیم، یک روز به خانه مرجعی بزرگ به خاطر اظهار نظری فقهی، حمله میکنند و یک روز به روزنامه ها و نشریه ها، یک روز در نمازجمعه اخلال میکنند و یک روز به چاپخانه ها می ریزند، یک روز به روزنامه فروشی ها هجوم م یآورند و یک روز..... که چه چیز را ثابت کنند؟ چه کسی را متنبّه سازند؟
امثال بنده که از این کارهای احمقانه مصمم تر میشویم و اگر درِ روزنامه مان را هم ببندند، بیشتر خوشحال میشویم.
«برو این دام بر مرغ دگر نه که عنقا را بلند است آشیانه»
و همان چماقیها در یکی از فحشنامه هایی که دارند، نوشتهاند که: «صلواتی برای معروفیت این کارها را میکند»!
به سگ ها میگوید که پاچه شلوارش را بگیرند؟ از چماقی ها خواهش میکند که تعقیبش کنند! به منافقها میگوید که فحشش بدهند و اهانتش کنند!؟ از دزدها میخواهد که تابلوی دفتر و فیلم و زینک روزنامه اش را ببرند!؟
از بی دین ها درخواست دارد که در تلفن و یا با نامه، تهدید به قتلش کنند و...! آخر معروفیت هم راههایی دارد و این هم یکی....! معلوم نیست معروفیت برای چی؟ آیا فقط برای دردسر؟ به قول امام معصوم: «خدا را سپاس که دشمنهای ما را از احمق ها قرار داد» و هر کس و در هر کجا که از حق بگوید و بنویسد و مدافع آزادی و عدالت باشد، همین آش است و همین کاسه، و ما از وقتی دست چپ و راستمان را شناختیم، همین برنامه ها را داشته ایم، امیدواریم رو سپید به ملاقات خدا برویم.
هزینههای کمرشکن این هفته نامه دوبرگی برایمان مشکل ایجاد کرده و به آگهی های حصروراثت، فقدان سند و... مبتلایمان نموده است، چون به مقامی و نهادی وابسته نیستیم، روز به روز هم بدتر میشود.
ده سال پیش، با 10هزار تومان، همین تعداد روزنامه را در هفته چاپ میکردیم و امروز با بیش از 200 هزار تومان، همان تعداد را منتشر میکنیم، با اینکه نشریه ما را چون برگ زر میبرند و روی دکّه روزنامهفروشیها نمیماند، با این حال به خاطر گرانی کاغذ نمیتوانیم تیراژ خود را بالا ببریم.
سال گذشته، با همه سختی ها، کارشکنی ها و مشکلات، هفته نامه را سرِ وقت به دست مردم رساندیم، تا آنجا که توانستیم حتی یک روز انتشار آن را به تأخیر نینداختیم، با گرفتن وام و فروش لوازم شخصی، مقداری از هزینه های آن را تأمین کردیم و تا هر وقت خدا بخواهد و مولایمان امام زمان(عج) اراده فرماید به کار خود ادامه میدهیم و با سختیها میسازیم و تشویق ها و تقدیرها و محبت های بیشائبه و مخلصانه مردم کشورمان و کمکهای بی دریغ آنها، ما را در این مسیر پرمسئولیت و پراضطراب تا کنون یار و مددکار بوده است.
«.... یُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَلَا یَخَافُونَ لَوْمَهَ لَائِمٍ ذَلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ» (مائده آیه52)
(خداوند آنهائی را که دوست میدارد بر میانگیزاند که در راه خدا جهاد کنند و در راه دین از نکوهش و ملامت، ملامتگران نهراسند، این از عنایت خدا است که بر هر کس بخواهد می دهد و خدای را رحمت وسیع نامتناهی است و به احوال همه دانا است.)
و ما از همه مردم انتظار راهنمائی داریم، ما هرگز خود را عاری از خطا و اشتباه ندانسته ایم، به همان نسبت که کارمان زیاد است، اشتباه و خطای بسیار داریم، خطاهای مان را برایمان بنویسید، تذکر دهید، اشتباهاتمان را اصلاح کنید و دعایمان کنید که گوشی پند نیوش، قلبی حقیقت پذیر، چشمی بینا، دلی آگاه، سینه ای فراخ و شخصیتی متواضع به ما عنایت فرماید، تا بتوانیم همچنان در خدمت مردم، از اسلام، از انقلاب، از آزادی، از ایمان، از استقلال، از عدالت و از انسانیت بنویسیم و همیشه مدافع حق باشیم.
انشاءالله
فضل الله صلواتی
* « متأسفانه در سال بعد (مهرماه 1377) «دادسرای ویژه روحانیت»، هفته نامه را توقیف کردند و نگذاشتند که «نوید اصفهان یازده ساله شود»!