نوید اصفهان 10ساله شد.. آخرین سرمقاله سالگرد انتشار، پیش از توقیف

« نوید اصفهان» ده ساله شد

از: فضل الله صلواتی

«سرمقاله نشریه نوید اصفهان – چهارشنبه 22 بهمن ماه 1376 – سال یازدهم – شماره 493»

«هر چه این ظلمها، بی ­عدالتی­ها، برخوردهای ناجوانمردانه، به خاطر نوشته­ ها و قلم­زدن های من در «نوید اصفهان» بیشتر شود، من خود را موفق­تر و «مأجور عندالله» احساس می­کنم و به این نتیجه می­رسم که نوشته­ ها و گفته­ هایم اثر مثبت داشته است، احساس آرامش می­کنم، قلبم مطمئن می­شود، از خدا راضی می­شوم و متوجه می­ شوم که انشاءالله خدا هم از من راضی است.»

«این چهار برگی ما که کاری به کار کسی ندارد و جز آگاهی دادن و بر ایمان و اعتقادات خوانندگانش افزودن و جز در جهت انقلاب اسلامی حرکت کردن، برنامه ای ندارد، از حملات یاغیان بی­ بهره نمانده است و هر روز تهدیدهای تلفنی و نامه­ای و نشان دادن چنگ و دندان­ها، تعقیب و ارعاب و ایجاد وحشت...»

* * * * * * * *

«إِنْ أُرِیدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِیقِی إِلَّا بِاللَّهِ عَلَیهِ تَوَکلْتُ وَإِلَیهِ أُنِیب»

«من قصدى جز اصلاح [جامعه] تا آنجا که بتوانم ندارم و توفیق من جز به [یارى] خدا نیست بر او توکل کرده‏ ام و به سوى او بازمى‏ گردم.» (هود،88)

با آغاز ماه بهمن هر سال، هفته نامۀ کوچک «نوید اصفهان» هم سال جدیدش را آغاز می کند، خدا را سپاس که سالی دیگر با توفیق گذشت و در حد امکان انجام وظیفه شد، قدمهائی هر چند ناچیز در راه اعتلای اسلام و حمایت از انقلاب و پشتیبانی از نظام و در جهت خواسته های مردم برداشته شد.

ما همین را از خدا می­خواستیم و هر لحظه در آن اندیشه ایم که خدایمان در مسیر انجام عمل صالح موفقمان بدارد، «رَبِّ ارْجِعُونِ لَعَلِّی أَعْمَلُ صالِحاً فیما تَرَکْتُ»

(سوره مؤمنون آیه100)

در حد مقدورات سخن­ هایی گفتیم و مطالبی را نوشتیم و به مسؤولان و مقامات کشور عزیزمان ایران، که همه را دوست داریم و به آنان عشق می­ ورزیم، از صمیم دل نصیحت کردیم و نیازهای جامعه­مان را منعکس نمودیم، که پیامبر^(ص) فرمودند:

«أفْضَلُ الجِهادِ النَّصِیحَهُ لِأَئِمَه الْمُسْلِمِینَ» و ما با همه خطراتی که در پیش بود، با این که برخی دوستان نادان حکومتی، خوشایندشان نبود، گفتنی­ ها را گفتیم و نوشتنی­ ها را نوشتیم و بر این امر واقفیم که مسؤولان منتتخب مردم برای اداره این کشور بزرگ و این جامعۀ آزاد، چه سختی ­هایی را که تحمل می­کنند و با چه مشکلات طاقت فرسای داخلی و خارجی که روبرو هستند! از رهبر بزرگوار و ریاست محترم جمهور تا مسؤولان ادارات و نهادها، هر کدام با موانعی درگیرند و برای اجرای قانون و انجام وظائف خود چه ناراحتی­ هایی دارند، که خداوند همه آنها را موفق و مؤید بدارد و روزنامه­ ها و نشریات چه بهتر که «یار شاطر باشند، نه بارِ خاطر»! آرامش و اطمینان ببخشند، تشویق کنند، انتقادهای سازندۀ خود را برادرانه بیان نمایند و خدای ناکرده اگر ضعف مدیریتی و خطایی هست، تذکر دوستانه بدهند تا انشاءالله برطرف گردد. ما همواره سعیمان بر آن بوده که چنین باشیم و شاید خوانندگانمان مؤید این نیت ما در اعمالمان بوده باشند.

برای ما سخت مشکل است که اهانتی را به خدمتگذاران نظام مشاهده کنیم، از بالا تا پائین و نمی توانیم ببینیم که به علما و مراجع و شخصیت­های دینی، علمی و انقلابی توهین شود، که اگر این راه غلط باز شود، همه چیز تباه می­گردد و همان: «یکی بر سر شاخ و بُن می­برید»! و می­خواستیم که همه کارهامان برای حق باشد و کار برای حق، همیشه مشکل­زا و سختی آفرین است و ما که همزاد و همراه انقلاب و همگام با مردم حرکت  کرده­ ایم و هماره سنگ صبور مردم بوده­ ایم، بیشتر با مشکلات روبرو هستیم.

در شرایط موجود با هزینۀ شخصی انتشار نشریه­ ای، آن هم با تیراژ بالا، طاقت فرسا است، گرانی بیش از حد کاغذ، چاپ، پست و دست تنها،  راه به جایی نمی­ برد، تازه اگر نشریه سیاسی باشد و روی هر کلمه و نکته آن بخواهند تحلیل و تفسیر و امّا و اگر! بگذارند، هر کس مخالف می­شود که چرا از کاندیدای من، از خواسته من، از نمایندۀ من، از امام جماعت من، از مراد من، ننوشتی و حمایت نکردی! و دیگری را مرطرح ساختی! و تو باعث شدی که آن فرد دیگر، رأی بیاورد و موفق شود، کار فرهنگی و سیاسی کردن در شهرستانها، آن هم با تنگ­نظری برای آدمها، شاید بزرگترین جهادِ با نفس باشد و دشمن تراشی، آنها که از به خطر افتادن منافع و موقعیتشان می­ترسند، چوب تکفیر را بلند می­کنند و نوچه­ هایشان هم وارد گود می­شوند که: «ایها الناس بگیرید که یارو بابی است!»

و شاید زمان ناصرالدین شاه تا حدی این شعارها و تکفیرها و تفسیق­ها به خاطر بیسوادی و بی اطلاعی مردم مؤثر واقع می­شد، ولی امروز هم آنها که اینگونه شعارها را بیان می­کنند و هم آنها که می­شنوند، همه به بی اثر بودن و بی فایده بودن و بی محتوا بودن آن واقفند، ولی دهان را باز می­کنند که برای خوش امدن اربابان و منابع مالیشان چیزی گفته باشند و برای عده­ای وسیلۀ خنده و تفریح فراهم کرده باشند و  شاید برای بچه های دبستانی و اول و دوم راهنمایی اثری داشته باشد، که در انتخابات دوم خرداد76 دیدیم که آن هم بی اثر بود، آن آقا دهانش کف می­کرد و از بزرگان و علما مایه می­گذاشت و به اصطلاح داد سخن می­داد، ولی بچه­ ها پس از استماع سخنان آن معلم خطی! و آن گویندۀ ساده اندیش! دسته­ جمعی می­گفتند: «خاتمی، خاتمی، حمایتت می­کنیم» و نشان داده شد که شعارها، تبلیغ نامه­ های ضدمردم، فحشنامه­ ها، تهمت­ های به غربی و شرقی متهم کردن و لیبرالی و ضد ولایت فقیه گفتن و ضرب و جرح و دروغ و اهانت، کوچکترین اثری نداشت، و بلکه به زیان خودشان تمام شد و این روش­های سنتی «اموی» و «عباسی» و قاجاری و پهلوی، دیگر کارآیی ندارند و از رده خارج شده است و باید راه تازه­ای جستجو کرد، مردم را دیگر نمی­شود به صف کرد و با بخشنامه و دستورالعمل به داد و قال واداشت و به میدان کشانید، آنها را که به اجبار در جریانی حاضر می­کنیم، نتیجه اش همیشه برعکس است.

در روز قدس، روز 22بهمن و روزهای ملی و مذهبی دیگر دیدیم که بدون بخشنامه و دستورالعمل و تهدید و تطمیع، مردم خودشان با رضایت خاطر شرکت کردند و از صمیم دل سخن گفتند و شعار واقعی سر می­دادند و می­بینیم که شعارهای اجباری مخالفان مخصوصا بعد از «انتخابات دوم خرداد» چقدر بی محتوا شده و مردم به آن بی اعتنا بوده و هستند ولی چماقی­ها، چون مارهای زخم خورده، با خشونت و سبعانه به مردم حمله می­کنند، فحش می­دهند، اهانت می­نمایند، دیگر نمی­توانند مخالفان را تحمل کنند، اختیار را از کف داده و خودشان دچار بی هویتی شده و نهایتاً مستأصل مانده­ اند.

این چهار برگی ما که کاری به کار کسی ندارد و جز آگاهی دادن و بر ایمان و اعتقادات خوانندگانش افزودن و جز در جهت انقلاب اسلامی حرکت کردن، برنامه ای ندارد، از حملات یاغیان بی­بهره نمانده است و هر روز تهدیدهای تلفنی و نامه­ای و نشان دادن چنگ و دندان­ها، تعقیب و ارعاب و ایجاد وحشت و نوشتن شعارهای مستهجن بر در و دیوار منزل مسکونی و دفتر نشریه، هجوم به کلاس­های دانشگاه ها برای ممانعت از تدریس و دادن شعارهای لات­منشانه در میان راهپیمایان واحساس پیروزی از نوشتن چند شعار و فحش، بر درد و دیوار و...

تا وقتی که ما این رفتارهای ناسنجیده را از سوی عقب­ ماندگان فکری و سیاسی می­بینیم احساس آرامش می کنیم، کسانی که پایبند به هیچ دین و مرام و آئینی نیستند، اموال و اعراض مردم را تباه می­کنند و به گمان خودشان طرفداری از ولایت فقیه دارند، قطعا ولیّ­فقیه با این طرفداران نادان، مظلوم است و این عناصر منحرف، مانع می­شوند که شایستگان و آگاهان با بحث­های علمی، ولایت فقیه را مطرح کنند و جامعه را توجیه نمایند و لزوم آن را برای همه بگویند، شاید چماقدارها، مأموریت دارند که نگذارند، حقایق مطرح گردد!

خوارج نیز در زمان حضرت علی^(ع) مردم بی­گناه را می­کشتند، ولی در اموال بچه های کشته شده ها که یتیم بودند دخالت نمی­کردند و آن را برای خود حرام می­دانستند، علی^(ع) و دوستداران علی^(ع) را واجب­ القتل دانسته و هر کجا که به آنها دست می­یافتند از دم تیغشان می­گذراندند.

ما از زمان شاه، از 15خرداد سال 1342 پیوسته با همین برنامه­ ها برخورد داشته­ ایم، اصلا گوشمان از اهانت و فحش و بدگوئی و بددهنی، ساواکیها، منافقان، مرتجعان، وعاظ ­السلاطین، پر بوده است، هر وقت که این گونه برخوردها کم شود به کار خود شک می کنیم که مبادا در دفاع از حق و حمایت از مظلوم کوتاه آمده­ ایم! که مزدورها طرفدارمان شده اند و یا کمتر فحشمان می­دهند، سراغشان را می­گیریم! احوالشان را می­پرسیم!

یهودی معاندی بود که از بام خانه­اش هر روز خاکستر گرم بر سر پیامبر گرامی اسلام^(ص) می­ریخت، یکی دو روز که به سراغ پیغمبر^(ص) نیامد، حضرت جویای حالش شدند و وقتی گفته شد که مریض است به دیدن او رفتند.

و ما به عنوان یک مسلمان که می­خواهد پیرو راستین پیغمبر و امامان^{(علیهم­السلام)} باشد و جز در خط مولایش امام زمان^(عج) قدم نگذارد و همیشه و همه جا مدافع آزادی و عدالت بوده است، از برخوردهای ناجوانمردانه نمی­هراسیم، به این شیوه­ ها عادت کرده ایم، آخر ما سالهای سال در زندان­های ساواک شاه به خاطر حمایت از اسلام و آزادی، شکنجه می­شدیم، تکه­ تکه­ مان می­کردند، پوست بدنمان را با زدن کابل­های برق از جا می­کندند، موهای سر و صورتمان را مشت، مشت می­ کشیدند که از جای آن خون بیرون می­ آمد، روی حرارت آتش می­­ نشاندندمان، در میان برف و یخ قرارمان می­دادند، روزها و شبها مانع خفتنمان می­شدند.

14شبانه روز مرا به نرده­های سقف آویزان کردند و صدای بلند پارازیت رادیو را در اطاق در بسته پخش می­کردند تا اعصابم را بر هم بریزند و آن قدر با کابل به ناخن­ های پایم زدند که همۀ آنها ریخت و تمام بدنم یک پارچه خون شده بود، در سلول­هائی محبوسم می­کردند که، شب و روز از هم تمیز داده نمی­شد، اندکی نان سنگک کپک­ زده یا خشک شده به عنوان غذا جلویم می­انداختند و در تابستان داغ در یک کیوسک آهنی در میان آفتاب سوزان، قرارم می­دادند که شاید به آنها آری بگویم و به آزادی، نه...

آقای حاج عباس دوزدوزانی کسی که پس از پیروزی انقلاب در دوره­ های اول و دوم نماینده مردم تهران در مجلس شدند، در سلول کناری من در کمیته ضد خرابکاری تهران در اردیبهشت ماه سال 1352، یک روز بعدازظهر فقط شلاق­هائی را که به بدن من زده بودند، شمرده بود و می­گفت: 285 ضربه بوده است و با پای آماس کرده، چشم­های بسته، بدن مجروح مرا در زمستان سال51 روی زمین­های یخ بسته و در تابستان52 روی آسفالت­ های داغ زندان­های: اوین، کمیته و ساواک اصفهان می­کشانیدند و گاهی باتوم و یا کابل برق را به دست افراد تازه وارد می­دادند که بر بدن امثال من که به قول آنها، «اقدام علیه امنیت کشور» کرده و عامل قیام 15خرداد و وسیله انحراف جوانان و رابط خرابکاران! و طرفدار خمینی^(ره) و حامی علمای سیاسی، ضد مقام سلطنت و... بودیم، بزنند و...

و پس از پیروزی انقلاب هرگز طلبکار از کسی یا مقامی نبوده­ام، هیچ پستی و پایگاهی را هم نمی­ خواستم، اگر سمتی را قبول می­کردم فقط به خاطر خدمت به مردم بود، برایم دیگر فرقی نمی­کرد چه رفتگری و چه فرمانداری و چه نمایندگی مجلس، همیشه تابع ارادۀ ملت بوده­ام، برای آزادی ملت جان و مال و فرزندان خود را فدا کرده­ام و باز هم تا زنده هستم، آن راهی را که حق تشخیص داده­ام همچنان ادامه می­دهم و مردان امثال من هم، برای مزدوران چندان فایده­ای ندارند، چون ده ها کس مانند من در برابر استبداد و بی­عدالتی و خودکامگی، خواهند ایستاد و راه حق را ادامه خواهند داد، همیشه زمستان می­رود و روسیاهی به زغال می­ماند، ما اینگونه زندگی را انتخاب کرده­ ایم و به این صورت دیوانۀ عدالت و آزادی هستیم، بگذار توهین کنند، بگذار در و دیوار خانه­مان را از فحش­های رکیک سیاه کنند، بگذار مثل زمان شاه و حتی بدتر از آن، بدن زن و بچه­مان را بلرزانند، بگذار به همسایگانمان بگویند که خانه­ هایتان را تخلیه کنید، می­خواهیم این لانۀ فساد را آتش بزنیم، بگذار به چاپخانه ه­ای که نشریه «نوید اصفهان» را چاپ می­کرد، حمله کنند، تهدید کنند و فیلم و زینک­های آماده چاپ را غارت نمایند، بگذار همۀ چاپخانه ­های اصفهان را تهدید کنند که «نوید اصفهان» را چاپ نکنند، بگذار که نوید اصفهان را از روی دکّه روزنامه­ فروشی­ها بربایند، بگذار تابلوهای دفتر نشریه را به سرقت ببرند، بگذار که ساکنان خانه ­های مسکونی بالای دفتر را بترسانند و مورد اهانت قرار دهند که: می­خواهیم آتش بزنیم، و مگر آنها که درِ خانه علی^(ع) و زهرا^(س) را آتش زدند، غیر از همینها بودند؟ آنها هم با ریش بلند و قیافه مشابه مسلمانی، شعار مذهبی سر می­دادند، فقط آنها این امتیاز را داشتند که بر در و دیوار مردم نام خودشان را نمی­نوشتند (نجس، آلوده، فضله، ملعون، فاسد، مزدور، خبیث، خائن، انصار و حزب...) در حد درک و شعور خودشان که هنوز بر درِ خانه ما آثار آن نمایان است.

و مگر آنها که علی^(ع) را به زور برای بیعت به مسجد بردند و سپس خانه نشینش کردند چه کسانی بودند؟ بگذار تعقیبمان کنند و تهدید به قتل نمایند و وقتی مردم دستگیرشان می­کنند و تحویل مقامات قضائیشان می­دهند، بلافاصله رهایشان می­کنند! همان طور که به شکایت­های حادثه مسجد سید در سال 1375، مطلقا رسیدگی نکردند و لااقل به خاطر فیلم  «آدم برفی» چند ساعتی نگاهشان داشتند، تا مقامات به تهران بروند و به قول خودشان، مشکل را از بالا حل کنند! و شاید با عذرخواهی در روز تعطیل، آزادشان کردند و نشریه «شلمچه» نوشت که 50نفرشان طلبه بودند و حتما همۀ این اقدامات را با پول سهم امام! انجام می­دادند و مزد فتنه­ گریهای خود را می­ گرفتند و شاید هم برای اضافه ­کاری!

و در مقابل آنهائی که برای حمایت از نظام و نماز عبادی سیاسی جمعه و ولایت فقیه و نماینده ولی­ فقیه، مانع فتنه­ گری و اخلال ایشان در نمازجمعه می­شوند و آنان را می­ رانند، همه را به جرم سیاسی به سه سال و چهار سال زندان محکوم می­کنند و از آن طرف رئیس قوۀ قضائیه با سربلندی و صراحت در خطبۀ نمازجمعه تهران می­فرمایند که: «در ایران زندانی سیاسی نداریم»!

بگذار کلاسهای مان را در دانشگاه تعطیل کنند و رئیس قبلی دانشگاه اصفهان بر خلاف مقررات و غیرموقع مقرر و به اجبار، بازنشسته­ مان کند، همان کاری که ساواک در سال 1350 با ما کرد، بگذار یکی از خدمتگذارترین افراد به انقلاب و به جمهوری اسلامی ایران و یکی از وفادارترین افراد به رهبری و به رئیس جمهور و به مراجع عظیم الشأن و یکی از دوستدارترین مردم را (به گفته حراست و ادارۀ فلان! که جوانانی نوخاسته­ اند) از کار برکنار نمایند و بگذار.... «وای اگر از پس امروز بود فردایی»

هر چه این ظلمها، بی­عدالتی­ها، برخوردهای ناجوانمردانه، به خاطر نوشته ­ها و قلم­زدن های من در «نوید اصفهان» بیشتر شود، من خود را موفق­تر و «مأجور عندالله» احساس می­کنم و به این نتیجه می­رسم که نوشته ­ها و گفته­ هایم اثر مثبت داشته است، احساس آرامش می­کنم، قلبم مطمئن می­شود، از خدا راضی می­شوم و متوجه می­شوم که انشاءالله خدا هم از من راضی است.

معاندین و منافقین، امثال مرا از چه می­ترسانند؟ آیا از همان شهادتی که پیوسته آرزویش را داشته ­ام؟

آنها به دکان، مقام، میز و پایگاهشان چسبیده­ اند و می­ترسند که از دست برود، اما امثال من از چه بترسیم؟ که اتومبیل قراضه خود را هم برای دادن قرض ­های چاپخانه­ ها در معرض فروش قرار دادیم! آنها چون مقامشان را از دست دادند، دیگر هیچ نیستند و ما به یاری خداوند چون همه چیزمان را از دست دادیم، آن وقت همه چیز می­شویم.

من در این مدت عمر کوتاه خود، چه بسیار عمله­ های ستم را دیده ­ام که به چه سرنوشت­ های شومی دچار شده­اند، اواخر زمان رضا شاه را به یاد می­آورم و اختناق دوران قوام­ السلطنه، بگیر، بگیر مردم به عنوان توده­ای و تعطیل روزنامه­ ها را و بعد زمان دکتر مصدق و آنها که در روز «30تیر سال 1331» مردم را به گلوله بستند و روزهای بعد از کودتای آمریکائی – انگلیسی «28 مرداد1342» و بعد کشتار فدائیان اسلام، دستگیری­ های مکرر آیت الله طالقانی و مهندس بازرگان و دیگر یارانشان و بعد جنایتهائی که در «15خرداد1342» انجام گرفت و کشتار مردم، سپس تبعید حضرت امام^(ع) و دستگیری و شکنجۀ یاران و همرزمان امام و... تا پیروزی انقلاب اسلامی، و دیده­ام که دست انتقام طبیعت با دریوزگان و فرومایگان و شلاق به دست­ها و چماقداران چه کرد؟ و ارادۀ الهی آنها رابه چه سرنوشتی مبتلا ساخت!؟ «ظالم از دست شد و پایۀ مظلوم به جاست»

و چقدر دل ها می­سود که تعدادی جوان کم­ سواد و بی اطلاع را فریب می­دهند و به جان مردم می­اندازند، یک روز عزا را برهم می­زنند و یک روز عروسی را، یک روز با فیلم مخالفند و یک روز با مراسم ترحیم، یک روز به خانه مرجعی بزرگ به خاطر اظهار نظری فقهی، حمله می­کنند و یک روز به روزنامه ­ها و نشریه­ ها، یک روز در نمازجمعه اخلال می­کنند و یک روز به چاپخانه ­ها می­ ریزند، یک روز به روزنامه­ فروشی­ ها هجوم م ی­آورند و یک روز..... که چه چیز را ثابت کنند؟ چه کسی را متنبّه سازند؟

امثال بنده که از این کارهای احمقانه مصمم­ تر می­شویم و اگر درِ روزنامه­ مان را هم ببندند، بیشتر خوشحال می­شویم.

«برو این دام بر مرغ دگر نه                که عنقا را بلند است آشیانه»

و همان چماقی­ها در یکی از فحش­نامه ­هایی که دارند، نوشته­اند که: «صلواتی برای معروفیت این کارها را می­کند»!

به سگ ­ها می­گوید که پاچه شلوارش را بگیرند؟ از چماقی­ ها خواهش می­کند که تعقیبش کنند! به منافق­ها می­گوید که فحشش بدهند و اهانتش کنند!؟ از دزدها می­خواهد که تابلوی دفتر و فیلم و زینک روزنامه ­اش را ببرند!؟

از بی­ دین­ ها درخواست دارد که در تلفن و یا با نامه، تهدید به قتلش کنند و...! آخر معروفیت هم راههایی دارد و این هم یکی....! معلوم نیست معروفیت برای چی؟ آیا فقط برای دردسر؟ به قول امام معصوم: «خدا را سپاس که دشمن­های ما را از احمق­ ها قرار داد» و هر کس و در هر کجا که از حق بگوید و بنویسد و مدافع آزادی و عدالت باشد، همین آش است و همین کاسه، و ما از وقتی دست چپ و راستمان را شناختیم، همین برنامه­ ها را داشته ­ایم، امیدواریم رو سپید به ملاقات خدا برویم.

هزینه­های کمرشکن این هفته نامه دوبرگی برایمان مشکل ایجاد کرده و به آگهی ­های حصروراثت، فقدان سند و... مبتلایمان نموده است، چون به مقامی و نهادی وابسته نیستیم، روز به روز هم بدتر می­شود.

ده سال پیش، با 10هزار تومان، همین تعداد روزنامه را در هفته چاپ می­کردیم و امروز با بیش از 200 هزار تومان، همان تعداد را منتشر می­کنیم، با اینکه نشریه ما را چون برگ زر می­برند و روی دکّه روزنامه­فروشیها نمی­ماند، با این حال به خاطر گرانی کاغذ نمی­توانیم تیراژ خود را بالا ببریم.

سال گذشته، با همه سختی­ ها، کارشکنی­ ها و مشکلات، هفته نامه را سرِ وقت به دست مردم رساندیم، تا آنجا که توانستیم حتی یک روز انتشار آن را به تأخیر نینداختیم، با گرفتن وام  و فروش لوازم شخصی، مقداری از هزینه­ های آن را تأمین کردیم و تا هر وقت خدا بخواهد و مولایمان امام زمان^(عج) اراده فرماید به کار خود ادامه می­دهیم و با سختی­ها می­سازیم و تشویق­ ها و تقدیرها و محبت­ های بی­شائبه و مخلصانه مردم کشورمان و کمک­های بی­ دریغ آنها، ما را در این مسیر پرمسئولیت و پراضطراب تا کنون یار و مددکار بوده است.

«.... یُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَلَا یَخَافُونَ لَوْمَهَ لَائِمٍ  ذَلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشَاءُ  وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ» (مائده آیه52)

(خداوند آنهائی را که دوست می­دارد بر می­انگیزاند که در راه خدا جهاد کنند و در راه دین از نکوهش و ملامت، ملامت­گران نهراسند، این از عنایت خدا است که بر هر کس بخواهد می­ دهد و خدای را رحمت وسیع نامتناهی است و به احوال همه دانا است.)

و ما از همه مردم انتظار راهنمائی داریم، ما هرگز خود را عاری از خطا و اشتباه ندانسته­ ایم، به همان نسبت که کارمان زیاد است، اشتباه و خطای بسیار داریم، خطاهای مان را برایمان بنویسید، تذکر دهید، اشتباهاتمان را اصلاح کنید و دعایمان کنید که گوشی پند نیوش، قلبی حقیقت­ پذیر، چشمی بینا، دلی آگاه، سینه­ ای فراخ و شخصیتی متواضع به ما عنایت فرماید، تا بتوانیم همچنان در خدمت مردم، از اسلام، از انقلاب، از آزادی، از ایمان، از استقلال، از عدالت و از انسانیت بنویسیم و همیشه مدافع حق باشیم.

انشاءالله

فضل الله صلواتی

* « متأسفانه در سال بعد (مهرماه 1377) «دادسرای ویژه روحانیت»، هفته نامه را توقیف کردند و نگذاشتند که «نوید اصفهان یازده ساله شود»!